Oversteek

OVERSTEEK NAAR DE AZOREN
Vrijdag de dertiende (maart) vertrokken we vanuit Boca Chica voor de langste etappe van deze reis, 2500 mijl naar de Azoren. Het werkelijke aantal mijlen ligt wel wat hoger, want de kortste weg is er lang niet altijd bij als je van de wind afhankelijk bent. Deden we er op de heenweg acht uur over om van het eilandje Catalun (?) naar Boca Chica te zeilen, de omgekeerde weg kostte ons tweeëneenhalve dag om op de juiste manier door de Straat van Mona te komen. De eerste dagen was de koers grillig, op het beeldscherm leek het zowaar een borstenpaar. Het schoot die eerste week niet erg op, weinig tot nog minder wind. Dat gaf niks, het was heerlijk om weer langer op zee te zijn en in het ritme van de wachten te komen. Het was bekend dat we walvissen tegen konden komen, en zo geschiedde. De eerste keer was het een groepje pilot-whales, die schuin achter ons langs zwommen, qua afmeting zijn ze relatief klein. De dag erna zagen we er geruime tijd eentje spuiten, meer liet-ie niet van zich zien, dus vermoedelijk behorend tot de ondersoort Pestkop. De mooiste waarneming deden we tijdens de ochtend van de laatste vrijwel windstille dag. Het schip lag nog net niet stil, en een drietal bultruggen die achteraf geen bultruggen bleken te zijn, leek er plezier in te hebben ons een beetje te vermaken, door met grote regelmaat goed zichtbaar onder ons door te zwemmen. Wat een prachtige diersoort, en zo relaxed als ze door het water gaan. In elk geval eentje bleef ons gedurende onze 8.00-14.00 wacht gezelschap houden. Wellicht een mannetje die de zwijgzame onderkant van de Tres Hombres verkoos boven zijn praatzieke vrouwtje. Later die dag stak de wind op en wakkerde aan tot zo’n 35 knopen. Nu was echt goed te merken dat we een vol ruim hebben. De bewegingen van het schip zijn veel minder abrupt. De boeg stampt door de golven heen als een Zeeuws trekpaard door de natte klei en het rollen lijkt meer op een iets vertraagde film dan op een kermisattractie. Het bewegende landschap (dat zou natuurlijk waterschap moeten wezen, maar die betekenis hebben ze godbetert aan een bestuurslichaam gegeven) is bezaaid met helwitte schuimkoppen tegen een hardblauwe ondergrond. De golven komen van opzij aan en op gezette tijden trakteert zo’n witgekuifde je op een ongewilde douche door tegen de zijkant van het schip te breken. Laten we het maar op golvenhumor houden. De nachten zijn overwegend helder en de sterren mooier dan ooit. De maan is weer druk bezig vol te worden. Dat wordt de zevende van de reis, want we vertrokken bij volle maan.
Zondagochtend 5 april, 05.15 uur. Nog anderhalve dag te gaan en dan zijn we bij de Azoren. Op deze 23-ste dag van de oversteek waait het nog steeds hard, maar de wind komt nu van achteren. Met alleen drie dwarszeilen op een één stagzeil om het rollen een beetje tegen te gaan, zeilen we continu tussen de 8 en 10 knopen per uur. Golven zo hoog als de opbouw van de achtersteven halen ons in en breken vlak achter of naast de Tres Hombres. In dit laatste geval worden we opgetild en surfen een stukje. Dan gaan we eventjes nog harder. Het is dichtbewolkt, maar niet echt pikdonker geweest vanwege de inmiddels volle maan. Momenteel wordt het alweer licht.
Deze oversteek was/ís fantastisch. De sfeer onder de veertien koppige bemanning is opperbest en de afwisseling van de (weers-)omstandigheden was groot: van windstil tot stormachtig, van tropisch warm tot Noord-Atlantisch koud, veel zon en ook wat regen, walvissen en heel veel dolfijnen, die in groepen een eindje met ons meezwemmen en telkens weer voor opwinding en afleiding zorgen. De duur van de oversteek heeft niemand merkbaar parten gespeeld. Voor de meesten aan boord is dit de langste periode ooit op zee. Mijn record staat nog steeds op 32 dagen, gevestigd in 1969 tussen het Australische Fremantle, via Kaap de Goede Hoop –het Suezkanaal was dicht toen- naar Istanboel. De verse groenten en het fruit zijn al een tijdje op, omdat er geen gekoelde bewaarmogelijkheden zijn. Daar is geen stroom genoeg voor. Het heeft ons echter aan niets ontbroken en er hoefde ook niets gerantsoeneerd te worden. Overigens laat men de ruim drie weken onderdrukte verlangens naar een koud biertje o.i.d. steeds meer de vrije loop. Nog effies……