Terugblik Bonaire

Bonaire
Bij het naderen zag Bonaire er uit als een stuk Hollandse kust met strand, duinen en plat achterland. Er viel zowaar een windmolen te ontwaren, de eerste in het Caribisch gebied. We zeilden eerst langs de hoofdplaats Kralendijk, om in te kunnen schatten hoe we de juiste aanleg manoeuvre konden uitvoeren. Aangezien er bij wijze van uitzondering geen cruiseschip was, mochten we voor één dag aan de daartoe bestemde kade aanmeren. Joël belde zijn ouders dat hij was aangekomen, en niet lang daarna sloten ze elkaar voor het oog van de Thalassa-camera weer in de armen. Een pluspunt van Bonaire was dat ik er vanwege de overwegende vlakheid kon fietsen. Na de eerste dag lagen we aan een boei –ankeren ten strengste verboden vanwege het koraalrif-, een stief halfuurtje lopen van Kralendijk. De huurfiets bracht uitkomst.
Bonaire, stukje tropisch Nederland inclusief patatje oorlog en frikandel speciaal. Voor het gouvernementsgebouw hingen spandoeken waarop de relatie Nederland=Bonaire werd vergeleken met die tussen Rusland en de Oekraïne. Ook was het woord apartheid te lezen, dus ben ik er op afgestapt om het bijgaande verhaal te horen, want welbeschouwd komen de Antillen alleen in het Nederlandse nieuws als er een politicus wordt vermoord of er een corruptieschandaal aan het licht komt. Het protest was georganiseerd door een niet partijgebonden volksbeweging en duurde al ruim honderd dagen. Op 18 maart zijn er verkiezingen en de protestbeweging wil daaraan voorafgaande een referendum met als doel meer bestuurlijke invloed te krijgen op wat er op hun eiland gebeurd. Ze hebben het gevoel tweederangs burgers te worden in hun eigen land. Er vestigen zich steeds meer welgestelde Nederlandse expats op het eiland. De middenstand is ook goeddeels in hun handen en zelfs bouwvakkers en horecapersoneel zijn overwegend niet-autochtoon. Bonaireanen wonen vaak in huizen die door hun (groot-)vader zijn gebouwd. Deze bouw duurde soms wel vijftien jaar, omdat er slechts mondjesmaat geld over was voor bouwmaterialen. De onroerendgoedbelasting is door de komst van mensen met geld dermate hoog geworden dat men die vaak niet meer op kan brengen en dus worden ze gedwongen hun huis te verkopen. Gepensioneerden krijgen 500 US dollars per maand, en daar red je het niet mee. Dus gaan ze nogal eens naar Nederland. Van de eigen regering moeten ze het niet hebben, want die probeert de Nederlandse (zo min mogelijk) tevreden te houden en daarnaast zoveel mogelijk te profiteren van de projectontwikkelaars. De luxe resorts schieten als paddenstoelen uit de grond. Ik werd er niet vrolijk van. Deze mensen zijn eerst al van hun geschiedenis beroofd door de slavernij, en de cultuur die zich na die zwarte bladzijde heeft gevormd, belandt steeds meer in de marge, omdat ‘ons’ gehaaste tijd-is-geld model ook daar zo nodig de dienst uit moet maken.
Een paar uur voor vertrek werd afscheid genomen van Joël. We missen hem, deze beweeglijke grapjas, meesterklimmer en gelegenheidsdominee. Ik had al eerder met hem gevaren en ondanks het vijfenveertigjarige leeftijdsverschil kunnen we het uitstekend met elkaar vinden. Met hem was het vaak kinderlijk klieren geblazen. Heel ontspannend. Hij blijft een tijdje op Bonaire en zal met een jaartje weer richting Nederland gaan, met de Tres Hombres uiteraard.
Ook de kapitein en zijn vriendin gingen hier van boord. De nieuwe is Lammert Osinga, waar ik in 2013 mee naar Kopenhagen ben gezeild. Die reis was buitengewoon plezierig, dus staat niets een mooie thuisreis in de weg.