Tikkie terug naar Barbados

In weerwil van wat ik eerder heb geschreven, doe ik toch nu al even een stapje terug, want het verhaal over Barbados dringt zich op als een ochtendkeutel na een bak koffie en een sjekkie. O ja, eh (keelschraap, rochel) ik rook weer sinds kort. Copdeetje is not amused. In een muzikaal zeer curieus nummer van Fred Frith wordt aan het eind aanzwellend gezangschreeuwd: '.....same old stupid habits, same old fucking problems, same old me!' Zoiets. 'Vraag me er eens naar, bij een biertje.', zou Ton van der Hoeve zeggen.
Maar ik had het over Barbados.
Barbados is het eerste eiland waar ik een rondrit over heb gemaakt. Chauffeur en gids: Jules Vastert. Jules, van mijn leeftijd, is een van de mensen waar ik eerder al een paar maal via de mail contact mee had gehad en die ik nu in persoon ontmoette. In 1992 is hij met een vriend per zeilboot een wereldreis gaan maken, na een tijdje op Barbados was beland, en nooit meer is weggegaan. Hij is hier de steun en toeverlaat van Fairtransport en de Tres Hombres bemanning. Het aardige van omgeving verkenning met een aldaar bekende is dat je geen tijd kwijt raakt met zoeken, maar in een beperkte tijd alle mooie dingen te zien krijgt. Prachtig. Eén van de attracties was Jules' privé zwembad. Aan de Atlantische kant van het eiland is de branding heftiger dan aan die van de Caribische Zee.
Een klein strandje werd omgeven door rotskust, die bij en door het water was ingesleten en bogen vormde, waar je doorheen kon klauteren, met inachtneming van het vlijmscherpe koraal en de branding. Aan de andere kant van zo'n boog was geen strand, maar een plm. twintig meter hoge rotskust, die een kom vormde. In het water werd die begrensd door een rotsplateau, dat het heftigste van de branding opving. Heerlijke zwemplek. Op de terugweg door de boog kwam er opeens een onverwacht hoge golf tussen de anderen door. Als gewoon zetten we ons schrap om Gods water over Gods schepsels te laten stromen, maar deze was een maatje te groot. Voor we het wisten werden we onderuit gehaald en en passent tegen het koraal aan gekwakt. Bemanningslid Joël, trainee Izzy en ik kwamen er af met schrammen aan handen en voeten, maar Jules, die er alles aan deed om ons heel en bij elkaar te houden, zag er danig gehavend uit. Dat maak je bij paal 8 niet mee. Uiteraard wist Jules ook een goeie eettent aan de zuidoostkant van het eiland, waar we de dag afgesloten hebben.
Mijn ontmoeting met Jules vond plaats in de Barbados Cruising Club. Cruising slaat hier op varen. Een mooi gelegen en goede stek èn een uitstekende wifi-spot. Dat behoort hier niet tot de vanzelfsprekendheden. Een douche nemen kan er ook.
We zaten er vaak en na de Mount Gay Rum Race 2015, waarover later meer, werd er rumovergoten gefeest.
Toen ik de eerste keer aan wal ging, stond er bij de aanlegplaats voor de dinghy een ietwat sjofele zestiger te wachten. Hij was ook aan komen zeilen en wachtte op de mogelijkheid om met een schip weer derwaarts te gaan. Berooid als hij was, ronselde hij tegen kost, inwoning en rum klanten voor een strandtent, die op een mooie plek stond voor een biertje onderweg naar de Cruising Club. Hij bleek Tony te heten en is Portugees. De Canadees Kevin, een ietwat vermoeiende man omdat hij maar bleef vertellen hoe belangrijk hij voor de regering was geweest, hoeveel universitaire graden hij wel niet had en over het gezin waar hij uitkwam en dat op hem na was omgekomen bij een vliegtuigongeluk. Na een keer of wat wist ik precies op welk moment de tranen kwamen. Over de reden van zijn langjarige verblijf op Barbados was hij minder spraakzaam. Ik kreeg het idee dat hij de benen had moeten nemen vanwege een geldkwestie. Afijn, de mannen waren in elk geval vanaf de vroege morgen tot de late avond druk met dronken worden en blijven. Beachbums noemen de Amerikanen zulke figuren. Nou ja, als je dan toch zo leeft, lijkt me dat aangenamer aan een zonovergoten Caribisch palmenstrand dan in een Europese stad onder een brug.
(wordt vervolgd) Barbados2
In de havens draaien de wachten één dag op, één dag af. Als de Tres Hombres voor anker ligt, kun je op verschillende tijdstippen met de dinghy aan wal. Op enig moment gingen we met vier mensen van onze wacht naar de kant, en ondanks dat er niets afgesproken was, bleven we bij elkaar. Met een personenbusje gingen we naar … en belandden daar op een gezellige markt, met in een aangrenzend straatje veel restaurantjes. We lieten ons door een zeer goedlachse uitbaatster overhalen in haar gelegenheid te lunchen. We hadden haar verteld dat het bootsvrouw Signes’ verjaardag was en toen het eerste bord eten verscheen, verwachtten we dat dit aan haar gegeven zou worden, maar nee, ik kreeg het voor mijn neus met de desgevraagde uitleg: ‘Men first.’ Mocht ik het gelijkheidsbeginsel nog eens beu worden dan valt emigratie te overwegen, Na een straffe middagborrel stapten we weer in een busje richting Georgetown. Halverwege stapten we uit en vonden een stukje strand waar het ongekend rustig was. Daar toverde Signe een in La Palma aangeschafte fles Aldea-rum tevoorschijn en werd het erg gezellig. Op de terugweg zijn we nog eens uitgestapt bij een mega-supermarkt om de ingrediënten voor een feestje aan boord in te slaan.
Het was op Barbados zeilracemaand Vrijwel elke dag waren er races voor zeilschepen in alle mogelijke categorieën met bal na. Op een van die feesten vond het weerzien met Daniëlle plaats, een Canadese die eerste stuurvrouw was op de Tres Hombres toen ik in 2013 aan boord was tijdens de wijnreis naar Kopenhagen. Meervoudige prachtmeid. Ik wist dat zij op Barbados was, zij wist dat niet van mij en toen ik op enig moment voor haar ging staan, keek ze me aan of ik een geestverschijning was alvorens me zeer hartelijk te begroeten. Een paar dagen later ontmoette ik ook haar vriend Sean en Teao weer, die beide ook op de Tres Hombres hebben gevaren en eveneens bij de bouw betrokken zijn geweest. Ze hebben in opdracht van een andere Canadees op het plaatselijke strand een schoener gebouwd, de Ruth, waarmee ze vracht willen gaan zeilen in het Caribisch gebied. Het schip was onlangs te water gelaten en ze hadden het plan om er voor het eerst mee te gaan zeilen op de dag van de Mount Gay Rum-race voor grotere schepen. Niet om deel te nemen, maar om het sierlijke, staand getuigde schip uit te proberen. De Tres Hombres was voor spek en bonen van de partij, omdat een heel rondje Barbados zou betekenen dat er aan de Atlantische kant van het eiland zo vaak overstag gegaan zou moeten worden, dat we pas in de loop van de nacht aan zouden komen, en dus ook het feest. Met een veertiental gasten aan boord zeilden we vroeg in de ochtend de baai uit, Er stond weinig wind, maar die wakkerde in de loop van de ochtend aan tot een flinke bries en dat leidde tot een mooie zeiltocht. De Ruth was iets na ons vertrokken vanuit de vrachthaven en langzaam maar zeker kwam het schip met de diepblauwe hull dichterbij en passeerde ons. De Canadezen, die zeer opgetogen waren over de zeilprestaties van hun schip waren na afloop niet te beroerd om toe te geven dat zij ten opzichte van de wind een gunstiger koers hadden gevarenndan de Tres Hombres. Bij het naderen van de Atlantische kust maakten we rechtsomkeer en zeilden terug naar de baai. Bij de Cruisingclub was een gelegenheidssteiger gebouwd, waar we met de dinghy konden aanleggen om het feest te vieren. Minpuntje: de d,j, van dienst wilde kennelijk erg graag zijn eigen muziek draaien, die niet overeen kwam met de door het publiek gewenste muziek. Het deerde de feestvreugde niet echt.
Aangezien we qua tijd nogal ruim in ons jasje zaten, besloot de kapitein om niet direct naar Grenada te varen, maar wat te gaan eilandhoppen op de Grenadines. Voor de tweede keer die week voeren we de baai uit, richting Bequai.Barbados2
In de havens draaien de wachten één dag op, één dag af. Als de Tres Hombres voor anker ligt, kun je op verschillende tijdstippen met de dinghy aan wal. Op enig moment gingen we met vier mensen van onze wacht naar de kant, en ondanks dat er niets afgesproken was, bleven we bij elkaar. Met een personenbusje gingen we naar … en belandden daar op een gezellige markt, met in een aangrenzend straatje veel restaurantjes. We lieten ons door een zeer goedlachse uitbaatster overhalen in haar gelegenheid te lunchen. We hadden haar verteld dat het bootsvrouw Signes’ verjaardag was en toen het eerste bord eten verscheen, verwachtten we dat dit aan haar gegeven zou worden, maar nee, ik kreeg het voor mijn neus met de desgevraagde uitleg: ‘Men first.’ Mocht ik het gelijkheidsbeginsel nog eens beu worden dan valt emigratie te overwegen, Na een straffe middagborrel stapten we weer in een busje richting Georgetown. Halverwege stapten we uit en vonden een stukje strand waar het ongekend rustig was. Daar toverde Signe een in La Palma aangeschafte fles Aldea-rum tevoorschijn en werd het erg gezellig. Op de terugweg zijn we nog eens uitgestapt bij een mega-supermarkt om de ingrediënten voor een feestje aan boord in te slaan.
Het was op Barbados zeilracemaand Vrijwel elke dag waren er races voor zeilschepen in alle mogelijke categorieën met bal na. Op een van die feesten vond het weerzien met Daniëlle plaats, een Canadese die eerste stuurvrouw was op de Tres Hombres toen ik in 2013 aan boord was tijdens de wijnreis naar Kopenhagen. Meervoudige prachtmeid. Ik wist dat zij op Barbados was, zij wist dat niet van mij en toen ik op enig moment voor haar ging staan, keek ze me aan of ik een geestverschijning was alvorens me zeer hartelijk te begroeten. Een paar dagen later ontmoette ik ook haar vriend Sean en Teao weer, die beide ook op de Tres Hombres hebben gevaren en eveneens bij de bouw betrokken zijn geweest. Ze hebben in opdracht van een andere Canadees op het plaatselijke strand een schoener gebouwd, de Ruth, waarmee ze vracht willen gaan zeilen in het Caribisch gebied. Het schip was onlangs te water gelaten en ze hadden het plan om er voor het eerst mee te gaan zeilen op de dag van de Mount Gay Rum-race voor grotere schepen. Niet om deel te nemen, maar om het sierlijke, staand getuigde schip uit te proberen. De Tres Hombres was voor spek en bonen van de partij, omdat een heel rondje Barbados zou betekenen dat er aan de Atlantische kant van het eiland zo vaak overstag gegaan zou moeten worden, dat we pas in de loop van de nacht aan zouden komen, en dus ook het feest. Met een veertiental gasten aan boord zeilden we vroeg in de ochtend de baai uit, Er stond weinig wind, maar die wakkerde in de loop van de ochtend aan tot een flinke bries en dat leidde tot een mooie zeiltocht. De Ruth was iets na ons vertrokken vanuit de vrachthaven en langzaam maar zeker kwam het schip met de diepblauwe hull dichterbij en passeerde ons. De Canadezen, die zeer opgetogen waren over de zeilprestaties van hun schip waren na afloop niet te beroerd om toe te geven dat zij ten opzichte van de wind een gunstiger koers hadden gevarenndan de Tres Hombres. Bij het naderen van de Atlantische kust maakten we rechtsomkeer en zeilden terug naar de baai. Bij de Cruisingclub was een gelegenheidssteiger gebouwd, waar we met de dinghy konden aanleggen om het feest te vieren. Minpuntje: de d,j, van dienst wilde kennelijk erg graag zijn eigen muziek draaien, die niet overeen kwam met de door het publiek gewenste muziek. Het deerde de feestvreugde niet echt.
Aangezien we qua tijd nogal ruim in ons jasje zaten, besloot de kapitein om niet direct naar Grenada te varen, maar wat te gaan eilandhoppen op de Grenadines. Voor de tweede keer die week voeren we de baai uit, richting Bequai.