Boca Chica

Boca Chica, Dominicaanse Republiek
Met de nieuwe kapitein, Lammert Osinga, kwamen we na een voorspoedige reis v aan bij de Dominicaanse Republiek, dat samen met Haïti het grootste Caribische eiland Hispaniola vormt. Voor de Tres Hombres de belangrijkste bestemming van de reis, omdat hier de meeste lading gehaald wordt.
De haven van Boca Chica konden we nog niet binnenvaren, en daarom hebben we nog 2 dagen voor anker gelegen bij een piepklein eiland, Punta Catuan geheten. Na vier dagen op zee wilden we natuurlijk wel weer eens vaste grond onder de voeten voelen. De dichtstbijzijnde steiger op het eilandje voerde naar een mooi stukje strand, een handjevol huizen en een spuuglelijk overheidsgebouwtje, waar de ambtenaar van dienst ons goed gezind bleek, want zonder veel formaliteiten werden we toegelaten en konden we een kampvuur maken. Kroeg noch winkel in de buurt, dus kwamen ambtenaar en bewoners met bier en rum aansjouwen, dat zij tegen een gepaste vergoeding aan ons beschikbaar stelden. Wij beloonden deze hulpvaardigheid door het op te drinken.
De volgende dag ging het op Hispaniola aan. Boca Chica betekent Kleine Mond. Dit heeft niets van doen met het sekstoerisme dat hier onwelig tiert, maar slaat op de nauwe ingang naar de oude vrachthaven. Een nieuw havencomplex is in aanbouw en deels al in gebruik. Van te voren hadden we de te plegen zeilhandelingen grondig doorgesproken en zeilden we probleemloos en vlak langs surfers de haven in. De Dominicaanse Republiek is de meest chaotische Caribische bestemming die we hebben gehad. Verkeersregels vallen niet te ontdekken, en dankzij allerlei gaten in de weg en op regelmatige afstand geplaatste verkeersdrempels, blijft de snelheid nog enigszins binnen de perken.
Het was zaterdag toen we in de havenbuurt de boel gingen verkennen. Uit iedere kroeg kwam muziek, en de volumeknop kent blijkbaar maar een stand: voluit. Op een terras gezeten hoorden we van drie kanten een soort Caribische disco daveren toen er een bestelwagentje stopte. De achterdeur ging open en in het laadgedeelte stond een geluidsbox die er maar net inpaste. Even later begon de chauffeur aan een geslaagde poging het geluidsrecord te verbreken en werd de geluidsbrij quadrofonisch. De gewone spreektoon in de Cariben is al wat wij stemverheffing noemen. Nu was er sprake van geschreeuw en harder geschreeuw. Mijn gehoorgestoordheid mooi meegenomen. Eerste stuurman Rémi en bootsvrouw (bosun) Signe, die ik gemakshalve Bosinge noem, waren wat later van boord gegaan en hadden een escorte gekregen van twee met losjes om de schouders gedragen Kalasnikovs gewapende militairen. We waren al gewaarschuwd om hier ’s avonds niet alleen de wal op te gaan en goed op onze tellen en spullen te passen. Rémi had de telefoon van één van hen meegekregen met de bedoeling te bellen als we weer schipwaarts zouden gaan. Aldus geschiedde en werden we veilig slangs een donkere weg die deels langs een soort open vuilnisbelt liep, weer naar boord gebracht. Ook de bewakers van het afgesloten haventerrein zijn gewapend, de revolver vaak gewoon tussen hun broekriem geplaatst. ‘s Lands wijs kennelijk want militaire duo's kwam je overal tegen.
Hetty van der Linden, de onvermoeibare motor achter het Paint/Sail.a Future-project was er weer. Via een vriendin kende ze Stephanie Bauer, een voormalige prima-ballerina van het Dominicaanse Nationale Ballet en dochter van een voormalig Argentijnse voetballer. Stephanie is niet alleen prachtig om te zien, maar heeft ook een hart van goud. Ze leidt getalenteerde wees- en straatkinderen op in haar dansschool. Het project met Hetty werd Dance a Future gedoopt en de Tres Hombres vormde het decor van een tweetal op de kade en het schip uitgevoerde dansvoorstellingen. Hetty is lid van de Salon d Áutomne, een gerenommeerde kunstmanifestatie -Picasso en Gauguin waren er ooit ook lid van-, die jaarlijks in Parijs plaats vindt. De gefilmde danssessies zullen daar in oktober op een canvas scherm van 10 bij 3 meter geprojecteerd worden en Hetty gaat dan met andere kunstschilders de bewegingen op het canvas volgen.Het aldus vervaardigde doek zal dan (in delen?) geveild gaan worden en met de opbrengst gaat er dan een speciale dansschool o.l.v. Stephanie opgericht worden in Santo Domingo, de hoofdstad alhier. Een aantal van ons is op bezoek geweest in zowel een jongens- als een meisjesweeshuis en de kinderen zijn hier geweest om het tweede zeil, dat aan één kant op Brava was beschilderd, aan de andere kant op te fleuren. Volgens Hetty heeft onze aanwezigheid en uitstraling er al toegeleid dat er wat geld ter beschikking is gesteld om het vervoer een aantal kinderen naar de dansschool te bekostigen.
Bij het bezoek naar de weeshuizen kwam een groep succesvolle jonge mensen van goede komaf langs die een project hebben dat Proyector de Sueños heet, dat betekent zoveel als droomaanmoedigers. Zij organiseren in het achterland workshops voor kinderen en leren ze hun creativiteit te ontwikkelen in de breedste zin van het woord, (her-)gebruik makend van de schaarse middelen in hun directe omgeving. De weeskinderen waren duidelijk met ze bekend, want begroetten ze uitbundig. Dat gebeurde een dag later ook tussen hen en leden van twee motorclubs, die met daverend heavy metal hun opwachting kwamen maken bij het schilder- en dansgebeuren. Fosteranos (bevorderden?) en Urbanos. Geen namen waar ik iets stoers in kan ontdekken, maar misschien hebben ze een overdrachtelijke betekenis. Stevige oudere jongeren met zware motoren en kleding met clubemblemen. Ik heb geen bevestiging kunnen krijgen van mijn vooroordeel dat ze zich met die kinderen en de Droomaanmoedigers bezig houden als façade voor louche praktijken. Er zaten twee restauranteigenaren tussen, en de leider van één der clubs is later in de week nog eens met zijn gezin langs geweest. Beminnelijke mensen.
De Droomaanmoedigers en de bemanning van de Tres Hombres liggen elkaar uitstekend. Ze zijn naast Paint en Dance a Futrue- sessies die door hen zijn gefilmd, ook op andere momenten bij ons langs geweest en hebben ons de tweede zaterdag door het nachtleven van Santo Domingo geloodst. De schepper moet een goede dag gehad hebben toen hij de Dominicana's fabriekte. Poe hé! Meer dan zwijmelen zit er voor mij niet in, want een dikke dertig jaar te oud. Met enige tegenzin tel ik mijn zegeningen, omdat hun gezelschap buitengewoon aangenaam is. Ik schrijf dit blog op de valreep, want morgenochtend vertrekken we richting Azoren. Vanavond komen ze weer naar ons en gaan we met een barbecue afscheid van elkaar nemen. De afvaart zal door hen gefilm worden en zou de Herfstsalon ook nog wel eens kunnen halen. In hun gevolg bevond zich illustratrice Natalie, ook al zo'n exotische bloem, die tal van schetsen van het schip en een aantal opvarenden, waaonder ik, gemaakt heeft. Te zien in oktober in Parijs.
Maar we kwamen hier toch vooraleerst om vracht te halen die zonder uitstoot de oceaan over gezeild moeten worden. Hoewel initiatieven als die van Hetty van der Linden en de Droomaanmoedigers prima aansluiten bij de missie van Fairtransport. Duurzaamheid houdt in dat er rekening met de toekomst wordt gehouden en dan kom je al gauw bij kinderen uit. De Oostenrijkse hombre Andreas heeft hier bergen verzet om volle ruimen te realiseren. Het valt hier bepaald niet mee om corruptie te vermijden.
Zo'n 7 ton cacaobonen voor de Amsterdamse Chocolatemakers, waar o.m. De Tres Hombres-repen van gemaakt gaan worden, vormen samen met tweeëntwintig 180-liter vaten Dominicaanse rum de bulk van de lading. De 70-kilo wegende balen cacao werden handmatig op de kade gestapeld en ook handmatig in het schip getakeld. De cacaobonen mogen in geen geval nat worden vanwege schimmelgevaar en hier valt in tegenstelling tot wat in deze tijd normaal is regelmatig een flinke bui. Plüvius was aan onze kant. Ik mocht ze turven en trok desgewenst mee bij het takelen. 60 Dozen cacoa-boter gingen de zakken voor. De rum zou dinsdag komen en de zaterdag ervoor, beraamde ik een rustige dag na een pittige vrijdagavond en uiltje tussendoor knappen toen iemand riep dat de rum er aan kwam. Ik dacht aan een flauwe grap, maar nee, de rum kwam wel. De vaten moesten vanwege formaliteiten eerst nog een paar dagen op de kade blijven, maar zitten inmiddels zeevast in het ruim. Eén vat lekte een heel klein beetje, er ging een mok onder, die voor het euvel was verholpen een piepklein slokje opgevangen had. Heel lekker en door de beweging van het schip wordt het alleen maar beter. Editie 2015 van de Tres hombres rum belooft weer veel goeds. Het is nu aan ons de lading heel en droog naar Amsterdam te zeilen. Alles mag nat worden op de Tres Hombres, tot je kooi aan toe, maar de lading niet. We gaan het doen.