Falmouth-Yarmouth

FALMOUTH- YARMOUTH (ISLE OF WIGHT)
Voor de tweede keer van mijn leven ben ik op het eiland Wight. De eerste keer was, met vriend Leo, in augustus 1970 op het legendarische tweede popfestival alhier. Legendarisch omdat het optreden van Jimmy Hendrix zijn laatste was. Kort daarna overleed hij. Het was natuurlijk wel geschikt van hem mij in de gelegenheid te stellen op te scheppen dat ik erbij was, maar het had niet per se gehoeven. Op de prachtige pier waaraan we liggen waren een paar leeftijdgenoten aan het vissen. Eén van hen vertelde dat hij tijdens dat festival EHBO-vrijwilliger was geweest en vroeg of ik mij toen ergens voor had moeten laten behandelen. Na mijn ontkenning concludeerde hij scherpzinnig dat we elkaar toen niet ontmoet hebben. Die Britten moet je wat dat betreft toch niet onderschatten, want aan het begin van de pier hangt een plaquette, waarvan de tekst begint met :'Not the end of the pier'.
Het eerste deel van dit verslag heb ik voor de weblog van Fairtransport in het Engels geschreven. Daar wil ik nog wel wat aan toevoegen. Om niet in herhaling te hoeven vallen, heb ik dat verslag hieronder gekopieerd.
The short cut from Fowey to Falmouth is only twenty nautical miles. Because the wind came from the good direction to sail out and would change and increase later on, we left on Thursday afternoon already and made a few miles more, including some tagging and jibing. Friday the first of May we were due to arrive in Falmouth at about three in the afternoon, and so we did. Escorted by a few sailing vessels, among which the Grayhound and the Alva and a ferry with hombre Arjen on board and our hosts of the New Dawn Traders, there were also some other friends of us who came over from Holland. We sailed in the windy bay and moored at a buoy. Again a tricky manoeuvre, but again we managed. Later on we heard that a bagpipe band had welcomed us musically, but due to the hard wind and the concentration on the sail handling we unfortunately missed that. Shortly after the mooring a sailing sloop came by that took the cargo in, which contained 3 barrels of rum and 16 boxes of coffee for the New Dawn Traders, and 8 bales of cacao for a local chocolate maker. It appeared to be that the sloop had its mast on just a day before, so sailing cargo on the first trip is a nice way for a start. Someone told me later on that it was probably the first time in approximal a 100 years there was cargo landed this way in the port of Falmouth: future has began. At night we were brought ashore by a water taxi to a place called the Peapod, where the New Dawn Traders offered us dinner and had organized an inspiring evening with presentations of small organizations, busy with environmental related activities. Alexandra Geldenhuys of the New Dawn Traders, and cook on the Tres Hombres on its previous Caribbean voyage, opened the evening and the current captain Lammert Osinga spoke on behalf of the Fairtransport organization.
On Saturday we were invited to come to the local Poly cinema. A comedian talked in a funny but profound way about the advantages and growing consciousness of fair transport and about life on the Tres Hombres. Images were shown of the journey Alexandra made last year with the ship. The main program was a film about the Grenada Chocolate Company, featuring the late Mott Green initiator and founder of this enterprise that operates in a way not common in the chocolate industry. Representatives of a big company and the price making stock exchangers did not show any consideration with the cacao farmers and the slave labour that is a part of it. The Grenada Chocolate Company sees to it that the small organic farmers get a far more better price for their product. In one of the shots Mott stated to an admirable and religious female cacao farmer that he did not believe in God, but in chocolate. Her slightly puzzled reaction was: `Now, that is interesting.´
For the Tres Hombres crew it was nice to see this documentary. The beautiful images of the factory and the plantation we had just visited a few months before. When we left the two hombres Jorne and Andreas were waiting for us outside the cinema. It was very good seeing them and Freya again after all these months.
On Sunday there was a rum tasting on board the Tres Hombres, also organized by the New Dawn Traders. Several editions of our own rum were available and last year´s -their first- of the New Dawn Traders rum. The topic was their second edition, which we shipped in just two days ago and was bottled the day before. On Sunday evening there was a very nice party at the Peapod, with music, again food for the Tres Hombres crew and all kinds of people who sympathize the ideas and activities that brought us together in Falmouth. When we went back to the ship with our dinghy it was a beautiful sight to see, by the light of the full moon, the Grayhound and the Tres Hombres attached to each other on the mooring buoy. Earlier in the day the Grayhound had come alongside and Marcus and Freya offered sleeping places to Jorne, Andreas and Freya. The next days there were several meetings with the hombres about the future of cargo sailing and about working together. Although small scaled initiatives may seem like little islands on their own, but by joining forces they can form an effective archipelago. All the things we witnessed and took place during our stay in Falmouth made me think of the first line of the sixties Buffalo Springfield song with the appropriate title ´For what it´s worth´: ´There is something happening here.´
On behalf of the crew of the Tres Hombres I´d like to thank the New Dawn Traders and all the other interested and interesting people of Falmouth very much for making our stay there a most pleasant, rewarding and promising one. Tijdens de eerste avond in de Peapod kwam ik Ben McCabe weer tegen. Over hem heb ik al eerder geschreven. Nog steeds in korte broek en mouwloze bodywarmer. Dat lijkt overigens wel een nationale sport te zijn in de U.K. om, terwijl de temperatuur daar niet echt toe uitnodigt, met zo weinig mogelijk kleren aan rond te banjeren. Het weerzien met Ben was allerhartelijkst. Op de feestavond na de rumproeverij raakten we weer aan de praat. Er was een jongedame bij die ook had doorgeleerd in iets exacts. Het gesprek ging over de kansen op buitenaards leven op planeten die vergelijkbaar zijn met de aarde en ook door een vergelijkbare ster worden verlicht en verwarmd. Maar daarmee ben je er dus blijkbaar niet, want voor de juiste omstandigheden er zijn om leven te doen ontstaan heb je tijd nodig en een min of meer gelijke ontwikkeling van verschillende grootheden. De honderden miljoenen jaren en biologische en chemische termen vlogen mij om de oren. Ben en voornoemde jongedame raakten in zo’n gedetailleerde discussie verzeild dat ik enigszins duizelend afhaakte. Mijn volgende gesprekspartner was Paula. Ze was ’s middags met de comedian van de avond tevoren aan boord geweest. Zij bleek ook bioloog te zijn en zich met virussen bezig te houden. Daar komt een soort virale archeologie bij kijken om aan de hand van oude mutaties nieuwe te voorspellen. Mij werd duidelijk gemaakt dat virussen er niet op uit zijn om schade te veroorzaken, maar muteren om te overleven. Ik betwijfel of dat goed nieuws is voor mensen die met HIV of het Ebola-virus zijn besmet. De overdosis academische informatie werd me bijna teveel. Dat ik niet gillend wegliep had er wel iets mee te maken dat Paula, van Colombiaanse origine, aangenaam gezelschap was.
Op de dag van vertrek kwamen er nog twee nieuwe trainees aan boord. Voor het eerst maakte ik iemand mee op de Tres Hombres die net als ik opgegroeid is in de Anna Paulowna-polder en niemand minder bleek dan Ard Schenk de veel gelauwerde schaatskampioen van weleer. Nieuw voor mij was dat hij graag zeilt en uitstekend brood kan bakken.
In Yarmouth op het eiland Wight werden we in de watten gelegd door Arno Zeeman, Zuidafrikaan van afkomst, die een chocolade fabriekje, workshop noemt hij het zelf, exploiteert waar hij Seaforth repen maakt. We hadden een paar balen cacaobonen voor hem mee en 25 jerrycans met zeewater uit het midden van de Atlantische Oceaan. Daar wil hij o.m. het zout uit destilleren, omdat het zoutgehalte daar niet alleen hoger is, maar ook rijker aan mineralen. Aangezien we voor de opening van de havenfeesten in Blankenberg moesten zijn, vertrokken we bijtijds uit Yarmouth. Vanaf Dover stak er een mooie wind op en de krijtrotsen aldaar waren nog niet uit zicht of de Franse kust doemde al op. Nauw van Calais is toch wel een adequatere benaming dan het door de Britten gebezigde Strait of Dover. Met een gangentje van 9 knopen staken we de ships-alley over waarin het vrachtverkeer zich verplaatst. Onder zeil mag je die alleen dwars oversteken. Toen Blankenberg al te zien was, meldde zich een helikopter van de Belgische luchtmacht vlak bij ons. Er werd een bordje getoond met een nummer van een communicatiekanaal en er volgde een verzoek of ze bij wijze van oefening een man aan boord mochten brengen. Dat is natuurlijk wel iets interessanter dan op een supertanker of booreiland. Het was ronduit spectaculair. Van het dek af gezien leek het of de wieken het hoogste dwarszeil bijna raakten en de staartpropeller kwam wel heel dicht in de buurt van het voor-stagzeil. Eerste stuurman Rémi stond aan het roer en hield koelbloedig koers. Op enig moment kwam de wind van de wieken zodanig in de dwarszeilen dat het hele schip letterlijk schudde in zijn tuig. De operatie verliep succesvol.
Het is nu vrijdag en de eerste dag van de havenfeesten hebben we al achter de rug. Later meer hierover. Tot en met zondag gaat het hier duren, en van 28 tot 31 mei zijn we present op het Oostende voor Anker festival. Lezers die in de zuidelijke delen van Nederland wonen, zouden een bezoek kunnen overwegen. Neem in dat geval even contact met me op via mijn mobiel 0031(0) 630 108 400. Stuur maar een sms-je, want bij nader inzien heeft mijn telefoon toch wat schade opgelopen bij mijn ongewenste duik in de Caribische Zee: de speaker heeft het begeven en dus hoor ik geen oproepsignaal als ik de koptelefoon niet op heb, en om daar nou de hele dag mee rond te lopen is ook zo wat.