Blankenberge/Zeebrugge

BLANKENBERGE EN ZEEBRUGGE
Over Blankenberge had ik iets willen schrijven betreffende de onaantrekkelijke aanblik van de plaats, maar toen had ik Zeebrugge nog niet gezien. Hoe krijgen ze het voor elkaar om kustplaatsen vol te plempen met zoveel architectonische lelijkheid. Maar geen kwaad woord over de inwoners. Een en al vriendelijkheid en hulpvaardigheid. ´n Paar uur na het bezoek van de helikopter lieten voor het nachtelijke Blankenberge het anker vallen. ´s Morgens om 6.00 uur begon mijn ankerwacht, en ik was nog maar net aan dek toen twee zodiacs op ons afkwamen: twee uur eerder dan we verwachtten, meldde zich de vrijwillige reddingsbrigade om ons naar binnen te helpen, hetgeen vlot en probleemloos lukte. We kwamen op een mooie plek te liggen, waar het uitzicht ietwat verfraaid was door de schepen die er al lagen voor de havenfeesten die een dag later zouden beginnen. We lagen er nog maar net toen we van de overkant werden aangeroepen. Daar stond Theo, de Tukkerse visroker die samen met zijn vrouw Vronie als -soms aardig uit de hand lopende- hobby onder de naam Dinkelstroom een paling- en zalmrokerij uitbaten. Twee jaar geleden, tijdens het Sail de Ruyter-festival in Vlissingen was ik een wandeling aan het maken en hoorde ineens onvervalst Tukkers praten. Mijn verbazing was groot toen ik zag dat dit uit voornoemde rokerij kwam. Theo en Vronie komen uit Denekamp, en verder van zee wonen in Nederland is bijna niet mogelijk. Hun dialect hoor je dan ook zelden op maritieme evenementen. Op dat moment wist ik nog niet dat zij al een tijdje een vriendschappelijke relatie met de Tres Hombres onderhielden, maar dat werd snel duidelijk. Een allerhartelijkst en gul stel dat vanuit hun visueel aantrekkelijke stand topkwaliteit leveren. De wilde zalm komt net als de paling uit Ierland en worden perfect gerookt. Als opvarende van de Tres Hombres krijg je ruimschoots de gelegenheid om dat vast te stellen. We mogen wel eens meehelpen, en kokkin Rianne had op enig moment broden gebakken die, belegd met de zalm buitengewoon in de smaak vielen bij het publiek, en bij ons natuurlijk. Straks in Oostende gaan we ze weer ontmoeten
De havenfeesten van Blankenberge zijn wat kleinschaliger, maar qua opzet niet veel anders dan die in andere plaatsen: rommelmarkt, kermis(je), optocht, shanty-koren en muziekgroepen die veelal op oude instrumenten niet per se aan het zeeleven gerelateerde muziek maken. Een paar keer kwamen er muzikanten aan boord en dat droeg zeker bij aan de sfeer. We lagen niet in de loop van de massa en dat bevalt wel. De bezoekers komen gericht op de Tres Hombres af en om vele malen per dag het verhaal van Fairtransport te vertellen is wel zo plezierig als dat aan specifiek geïnteresseerden wordt gedaan. De winkel draaide lekker. Flessen rum hadden we al lang niet meer aan boord, maar voor de gelegenheid was er nog een aantal uit Den Helder aangevoerd, inclusief de prachtige nieuwe glazen, die vanwege de vorm de geur en smaak optimaal doen uitkomen. De bezoekers wisten er dermate goed raad mee dat de voorraad vroegtijdig op was. Het succes van de Tres Hombres rum maakt het alleen al wenselijk om straks twee maal per jaar naar de Cariben te zeilen.
Terwijl op zondagavond de klanken van het slotfeest over het haventerrein schal-den, hielp de reddingsbrigade ons weer de haven uit. Het zijn vrijwilligers en zou-den maandag tijdens hoog water hun gewone werk doen. Nadat ze losgemaakt hadden, zeilden we even en lieten toen het anker vallen. In Blankenberge hadden we kennis gemaakt met Jan van Damme, een werfeigenaar die ons een plaats bij zijn werf had aangeboden om wat reparatiewerk onder de waterlijn te verrichten. Kort na de middag zouden we daar terecht kunnen. Aangezien Zeebrugge slechts vijf kilometer van Blankenberge ligt en het daar een komen en gaan van schepen is, werd voor een rustige plek gekozen. Maandag zeilden we richting de haveningang van Zeebrugge. Er stond een harde zijwaartse wind en bij het binnenvaren was het even spannend of het lukken zou, of dat we weer de zee op moesten. Het lukte, en binnen de pieren klampte een slepertje aan dat ons door de nauwe ingang van een pas aangelegde jachthaven hielp. Met de hand trokken we de Tres Hombres naar de plek die bij eb droogviel. Daar lagen balken waar het schip op kon staan. Met extra lijnen werd voorkomen dat het schip kon kantelen. Hoewel er bij nadering via de weg een bord staat dat naar Zeebrugge-centrum verwijst, zoek je daar vergeefs naar. Om Brugge maritiem weer op de kaart te zetten wordt en is enorm in de haven geïnvesteerd, maar niet in de woon- en leefomgeving. Zeebrugge bestaat uit een paar bij elkaar gevoegde oude en kleine dorpjes met lelijke nieuwbouw als bindmiddel. Een appartementencomplex vlak bij het schip draagt schaamteloos de naam Festival du Ciel. Er zijn wat kroegen, waarvan er één, ‘t Werftje, bekend staat om de vele malen gelauwerde garnalenkroketten. Zelf maak ik ze ook wel eens en sinds ik dat doe heb ik nog nergens betere gegeten, maar ik moet toegeven dat deze kroketten uitzonderlijk lekker zijn. Ik doe er alleen meer garnalen in. Op woensdagavond raakten we met een clubje in een andere kroeg stevig aan de Duvel. De volgende dag had een exorcist dankbaar werk kunnen verrichten. Lammert kondigde die dag aan dat op vrijdag een dochter van Jan van Damme zou trouwen en dat we welkom waren op het feest. Vanaf het schip konden we zien dat de spiegeltent die in Blankenberge dienst had gedaan als muziekpodium en expositieruimte op zijn werfterrein werd opgebouwd. Later bleek dat hij de eigenaar was en hem zelf had gebouwd. Ondanks dat we allemaal frisgewassen en op ons netst waren gekleed, vielen we toch wel een beetje uit de toon, maar, enigszins tot onze verbazing, werden we behandeld als eregasten. Ik heb, geloof ik, al eens eerder geschreven dat je je als opvarende van de Tres Hombres niet moet verbazen over de dingen die op je afkomen, en dit feest was er een met een gouden randje. Belgische gastvrijheid ten top. Heerlijk eten, de bier-tap spoot Brugse Zot, een band en een geweldige sfeer. De Tres Hombres lag, herstel: stond, op de achtergrond zoals altijd mooi te wezen. Het sympathieke bruidspaar Marlies en Nielson waren ‘s middags aan boord geweest om foto’s te maken. Ze zagen er smaakvol, maar onopgesmukt uit en waren op de fiets vanuit hun woonplaats Blankenberge gekomen, en zouden zo ook weer terug gaan. Bonpa hield een prachtige, aan het zeeleven gerelateerde voordracht, waarin hij een zin zei die ook op de Tres Hombres van toepassing is: ‘Een geduldig zeeman heeft altijd de goede wind.’ Een geslaagd verblijf, waaraan de hulpvaardige en prettige familie van Damme een aanzienlijke bijdrage heeft geleverd. Vandaag, za-terdag, hebben we zoals kokkin Rianne zei: ‘In gelukzalige brakkigheid’ doorge-bracht. De reparaties zijn verricht en er is ook ander onderhoud gedaan. Vanmiddag tijdens het hoogste tij hebben we de Tres Hombres naar de steiger van de jachthaven getrokken en dus drijven we gelukkig weer. Het plan is om maandag naar Oostende te zeilen.