Carriacou en andere Grenadines

Hillsborough, Carriacou, zondagochtend 1 februari
Over een paar uur vertrekken we naar Tobago. We blijken ruim genoeg in onze tijd te zitten om in de Grenadines eiland te hoppen. Van het ene tropische paradijs naar het andere, soms slechts een paar uur zeilen. Eergisteren vertrokken we van Union Island naar hier in alle vroegte, en hadden voor het ontbijt het anker alweer uitgegooid. Goed voor de zeiltraining.
Na een paar prettige uurtjes op het piepkleine Mayreau, een dag eerder, had ik de intentie om in de klaarliggende dinghy te stappen. M'n ene voet stond al aan boord, m'n andere nog op de kade toen de zee het nodig vond een brandingsgolf terug te halen. Dit dwong mij tot een spagaat, die duidelijk minder is dan vroeger. Het volgende moment lag ik in het water. Geen probleem, want ik was er ook zo weer uit. Het slechte nieuws: zowel mijn mobiel als mijn laptop doen het niet meer. Dit stukje schrijf ik op een geleende computer. Er rust geen zegen op mijn digitale uitrusting deze reis. De achterstand die ik al had met mijn verslagen is er alleen maar groter op geworden, en dus heb ik me voorgenomen -en daar wordt niet over gecorrespondeerd- om weer vanuit de actualiteit te gaan schrijven en de achterstallige verhalen er de komende tijd zo hier en daar aan toe te voegen.
GRENADINES
De Grenadines zijn een groep eilanden tussen Barbados en Grenada. Ze liggen dicht bij elkaar. De langste oversteek duurde 'n dag of twee en voor de kortste vertrokken we rond een uur of zeven ‘s morgens en ontbeten we om negen uur op het volgende eiland. Uiteraard zijn ze allemaal prachtig: een mooie baai en palmenstranden. Ondanks dat op de door ons bezochte Caribische eilanden, met uitzondering van Bonaire en de Dominicaanse Republiek , overal (Caribisch-)Engels wordt gesproken, heeft elk eiland toch een eigen sfeer.
Tijdens dit rondje eilandhoppen heb ik heel rustig aan gedaan. Ik had last van een soort halve-reis-vermoeidheid, er waren wat intermenselijke stroefheden en het gelazer met m’n computer en de daardoor opgelopen achterstand in de verslaggeving speelden me ook parten.
De Grenadines die we aangedaan hebben zijn respectievelijk Bequai, Mayreau, Union Island en Cariacou. Ik ben overal wel aan de kant geweest, maar meer dan een beetje wandelen en een terrasje pikken was er niet bij. Als de meeste anderen aan land waren,, gaf ik er nogal eens de voorkeur aan om aan boord te blijven. Heerlijk om met slechts een handjevol mensen aan boord te zijn. Een hoogtepunt was in dezen een zondag op weet-ik-niet-meer. We waren de avond tevoren aangekomen, en iedereen wilde de wal op. Francois was stuurman van de wacht en aangezien er minstens twee mensen aan boord moeten blijven, bood ik mij aan om hem gezelschap te houden. Het schip wordt meteen een stuk groter, je kan gaan en staan waar je wilt want overal is ruimte. Met een lekker muziekje op de achtergrond deed ieder zijn ding en zochten we elkaar op voor een praatje of een bak koffie. De lunch bestond uit een Franse omelet, daar gooi je vlak voor-ie klaar is nog een paar eierdooiers op om je brood in te dopen. Van een staartje rum maakten we een cocktail met cocoswater en meloensap. Die gaat de cocktailbars niet halen, maar was voor de gelegenheid goed te drinken. Domweg gelukkig op de Tres Hombres.
Aan de baai van CCariacou stonden een handvol huizen en twee horecagelegenheden, waarvan één pal aan het water. Daar hebben we met een stel mensen gegeten. Het manusje-van-alles daar maakte zich bekend als Mister Moses, een man met een bont hemd aan en een vrolijke oogopslag. Dansend en zingend deed hij zijn werk. Op de door hem zorgvuldig gedekte tafels werd zelfs een bloemetje gezet. Een aangenaam staaltje Caribische arbeidsvreugde.
Toen het anker hier gehesen werd, ging het richting Tobago.