We zijn er bijna....

Het zou zomaar opgevallen kunnen zijn dat, terwijl mijn reis met het goede schip Tres Hombres verder ging, mijn verslagen op Barbados stokten.
Voor de tweede achtereenvolgende keer heb ik de Caribische Zee de gelegenheid gegeven een computer van me om zeep te helpen. Vragen hierover worden voorlopig niet op prijs gesteld. De wonden der schaamte zijn nog onvoldoende geheeld.
Op Grenada had ik een tweedehands, klein formaat Dell gekocht die er al heel snel en zonder mijn inbreng de brui aan gaf. Altijd wat met die delletjes.
Het goede nieuws is dat ik deze keer veel meer op het zeilen gericht ben geweest en een hoop heb geleerd, hetgeen deze prachtige vorm van transport alleen maar leuker maakt.

De verhalen zijn er al wel, maar ik moet nog even nadenken hoe ik ze ga brengen, want ze moeten geen mosterd na de maaltijd worden.
Er is weer heel wat vermeldenswaardigs gebeurd, zo heb ik onder meer ervaren wat het is om zowel door de Colombiaanse politie genaaid te worden alsook door twee gehaaide jongedames in Boca Chica, die me op klaarlichte dag op een terras mijn geld afhandig wilde maken. Met minder succes dan ze hadden kunnen hebben.
Het dieptepunt van de reis was het droevige nieuws over het plotselinge overlijden van zus Wil, dat ik tijdens de rit van Morehead (USA) naar Boca Chica te horen kreeg. Onwerkelijk, maar helaas al te waar.

Gehoorproblemen spelen mij nog steeds parten want kort na het begin van de oversteek naar de Azoren kreeg ik een ontsteking, die maakte dat ik het gevoel had met een soort ruimtehelm op te lopen. Apart wel, maar lastig.
Verder alles goed, de conditie is puik, de pens is een bij de leeftijd passend embonpointje geworden en de zon heeft aardig kleurwerk verricht, hoewel de witheid van de bedekte delen opvallender is dan de bruintint. Maar in mijn blote billen lopen ga ik niet doen, want dat is funest voor het contrast. Eventuele bezichtigingsverzoeken zullen discredet in behandeling genomen worden, maar wees er snel bij want drie weken geen zon en bleke Bet is weer aan zet.

Wij zeilen, maar de tijd vliegt.
Op dit moment liggen we aan een boei in de baai bij Brixham aan de mooie Engelse zuidkust. De wind staat erg ongunstig om een beetje rechtstreeks door het Kanaal te varen. Een paar dagen hier is heel goed door te komen. Leuk stadje en we hebben met veel plezier de Nordlys, het andere Fairtransport schip naar binnen zien komen em er met de bemanning wat leuks van gemaakt.

De tijd begint echter een beetje te dringen, want op zaterdag 20 juli is de losdag gepland en er wachten ons nog wel 350 onvoorspelbare zeemijlen naar Amsterdam.
Het lossen gaat weer een sfeervol evenement worden. Wie op een leuke manier kennis wil maken met het wereldje van de zeilende vrachtvaarders moet vanaf een uur of twee in de middag naar de kade bij restaurant de Goudfazant komen.
Hou voor de zekerheid de website van Fairtransport in de gaten: www.fairtransport.eu
Graag tot dan.

Cleem Doedens
a\b s.v. Tres Hombres
Brixham (UK)