Setubal

Setubal (Portugal)
Vlak voor vertrek uit Setubal kreeg ik (een deel van) de beelden van de aankomst aldaar toegestuurd en kon die nog net op m'n website zetten. Ze maken onderdeel uit van de filmbeelden die gemaakt zijn voor het Sail a Future-project van kunstenares Hetty van der Linden, die ons op de kade stond op te wachten samen met de nieuwe trainees. Ook waren er familieleden en vrienden van nieuwkomers en opvarenden. Plus onze Belgische groupie Tim, natuurlijk, die in Douarnenez ook al op de kade stond en was doorgereisd.
Op zaterdagmiddag kwam de Portugese kust in zicht en viel de wind goeddeels weg. Langzaam voeren we verder en iets voorbij Lissabon moest de Tres Hombres de bocht om richting Setubal. In de bocht overviel een snoeiharde valwind ons, die het schip in een fikse hoek deed overhellen. Ik had slaapwacht en werd wakker omdat ik niet in, maar op de zijkant van mijn kooi lag en hoorde de hectiek aan dek, waar in allerijl zeilen gestreken werden.
De wateren voor de kust bij Setubal zijn te diep om het anker uit te gooien, dus brachten we de laatste nacht voor aankomst de uitdrukking het heen-en-weer krijgen in praktijk en zagen we de -overigens zeer fraaie- kust diverse keren zowel aan stuur- als aan bakboord voorbij komen in afwachting van de sleepboot die ons 's ochtends naar binnen zou trekken.
's Avonds werden we door de familie van de opstappers getrakteerd op een etentje in een om de hoek gelegen (vis-)restaurant. Ik kwam naast de man te zitten die de aankomstbeelden had gemaakt: Paulo, een cameraman van de Portugese t.v., die de avond ervoor via een wederzijdse kennis met Hetty van der Linden in contact was gekomen, en zo enthousiast werd over zowel haar project als over de Tres Hombres, dat hij spontaan aanbood beelden te maken, ook van het een dag later door Portugese schoolkinderen beschilderen van de andere kant van het Sail a Future zeil. Hij hoopt zelfs een etappe tijdens deze reis mee te kunnen zeilen.
De dag dat het zeil werd beschilderd, was het prachtig weer. Nadat de kinderen waren vertrokken, heb ik in mijn t-shirt een flinke wandeling door het vriendelijk ogende Setubal gemaakt. Oud en vervallen, oud en gerestaureerd en nieuwbouw wisselen elkaar probleemloos af. Setubal is dé Portugese visstad. Op loopafstaand van onze ligplaats waren twee grote vismarkten. Voor een visliefhebber als ikzelf een soort snoepwinkels waar ik likkebaardend* doorheen liep. In talloze restaurants kan voor een habbekrats heerlijk gegeten en gedronken worden, en dat heb ik dan ook uitbundig gedaan. Specialiteit van de plaats: choco fito; geen gefrituurde koetjesrepen, maar gefrituurde stukken inktvis. Zalig.
Toch was het hoogtepunt voor mij het weerzien met Irma en Eppo. Ze stonden bij aankomst niet op de kade, omdat er een uit Frankrijk opgestuurde wijnthertmometer bij hen bezorgd zou worden. Toen die er na twee dagen nog niet was, zijn ze toch maar naar Setubal gekomen. We zijn 's avonds met z'n drietjes vis gaan eten en hebben uitgebreid bijgepraat en -geroddeld. Ze sliepen in een hotelletje en de volgende ochtend ben ik met ze mee teruggereden. Hemelsbreed is Setubal-Sâo Luis plm.70 km. maar over de weg zo'n 140. We namen omwille van de tijd de snelweg. Mij werd toegezegd dat ik de veel mooiere route binnendoor vanuit de bus terug zou kunnen genieten. Op de Portugese snelweg kun je echt lekker doorrijden, want er is nauwelijks verkeer. Het zijn met Europees geld aangelegde betaalwegen en daar hebben de Portugezen kennelijk het geld niet voor (over). Het grote voordeel: als je 'n uur lang 120 km. p.u. rijdt, ben je ook 120 km. verder. Op de wegen binnen de bebouwde kom wordt de snelheid gecontroleerd door willekeurig geplaatste stoplichten. Kom je te hard aanrijden, dan springt het licht op rood en moet je even blijven wachten. De wegen werden steeds smaller en het ging gestadig omhoog. De onverharde afslag naar hun Valindo (valeitje) sloegen we nog even over om naar de op 't hoogste punt gelegen buurtkroeg te gaan, waar ik een destillaat van een soort wilde aarbeien moest proeven, lekker, en enkele autochtonen en expats heb ontmoet. Dat gaat daar prettig met elkaar om en burenhulp is in deze van oudsher communistische streek een vanzelfsprekendheid. Het café, waar ook wat simpele boodschappen gedaan kunnen worden, vormt met nog wat huizen een kerntje. Naast het openbare toilet staat een muur met postbussen, en jawel hoor, de thermometer was nog net op tijd aangekomen. Er staat daar ook een soort rechthoekige muziekkapel met tafels en stoelen voor buurtfeesten en -etentjes.
En toen reden we via een stuk onverharde weg naar Valindo, 2 1/2 hectare natuurschone beschutting. Er is zichtbaar al heel veel werk verzet, met name aan de gastenaccomodatie en het groei en bloei gedeelte, maar er ligt ook nog veel werk in het verschiet. Nou ja, kijk maar op de website www.valindo.nl, of, nog beter, ga er eens naar toe.
Het weer was omgeslagen en het ging hard regenen, 't Is daar tenslotte ook herfst. In hun eigen, lemen, behuizing hield de houtkachel de kilte buiten de deur en hebben we nog een paar uurtjes genoegelijk samen doorgebracht. Wat een goed en dapper besluit van Irma en Eppo om dit avontuur aan te gaan. En wat ben ik blij er even geweest te zijn. Ze zien me daar terug.
Aangezien er vanuit een wat grotere plaats in de buurt slechts een paar keer per dag bussen richting Setubal rijden, stonden we ruim op tijd op de bus te wachten. Die kwam een dik half uur te laat, en ik werd gesommeerd snel in te stappen. Het afscheid was kort, maar zeer hartelijk. De beloofde toeristische route ging aan me voorbij, want kort na vertrek werd het al donker. Gaf niets, want ik had ruim voldoende nostalgisch en actueel denkvoer.
De volgende ochtend, vrijdag 28/11, had ik nog net een paar uutjes de tijd om in de Casa de Baia wat te internetten. Om één uur maakte de sleepboot vast en de Tres Hombres zich los van de kade.
Over de reis richting La Palma heb ik al een weblog geschreven voor de site van Fairtransport, www.fairtransport.eu. En vergeet ook www.paintafuture.com niet.
Het is nu dinsdagochtend 03.35 uur, m'n wacht zit er bijna op. Vandaag voor het eerst zonder jas aan dek gestaan. We gaan duidelijk de goede kant op en zullen de wassende maan op 5 december door de palmbomen zien schijnen. Maar zometeen eerst slapen.