Tussen La Palma en Brava

TUSSEN LA PALMA EN BRAVA
Op zaterdag de 13de vertrokken we eindelijk uit de stinkhaven van La Palma. De Tres Hombres is een vrachtschip en we lagendus in het daartoe bestemde deel van de haven met altijd minstens één ander schip met draaiende hulpmotor voor of achter ons. De dagelijks binnenlopende passagiersschepen aan de andere kant van de haven hadden ook altijd het nodige draaien en op het aanpalende overslagterrein van de plaatselijke steenindustrie reden grote shovels af en aan. Aangezien de wind dagelijks van aflandig naar aanlandig draaide viel er altijd wel iets smerigs te ruiken.
Wederom met een mooie, maar vanwege het schuin van voren inkomende windje lastige manoeuvre voeren we met alle zeilen op het Canarische zeegat uit. Buitengaats werd het windje wind en werden er meteen weer zeilen gestreken. De vaart kwam er goed in en is tot nu toe, 18/12 0.500 uur, niet onder de 7 knopen geweest en heeft meer dan eens tegen de 10 aangezeten. Dat schiet met dagen van rond de 200 mijl lekker op en de verwachting is dat we in de loop van deze middag de haven van Garbeiro op het Kaapverdiaanse eiland Brava kunnen binnenvaren. Dinsdag zijn we de Kreeftskeerkring overgestoken en sindsdien varen we in tropische wateren. De temperaturen zijn vanwege de uit noordelijke richting komende, stevige wind nog niet tropisch, maar boven de 20 Celsius en dus wordt het steeds aangenamer toeven aan dek. De zon schijnt nog niet permanent, maar genoeg om de niet bedekte lichaamsdelen al aardig bij te kleuren. Voor het eerst sinds lange tijd ga ik weer een poging doen het lijf te laten bruinen, of in mijn geval waarschijnlijk roden. Een liter zonnebrandolie van mevrouw Ultee moet het proces een beetje dragelijk voor mijn vel houden. Zo'n tien jaar geleden, tijdens mijn Grote Depressie, kon ik ineens niet meer tegen de zon. Ondragelijk jeukende blaasjes kreeg ik ervan. Ook viel mijn haar uit, in plukken zo groot als ganzeneïeren. Over het haaruitval zei de geraadpleegde dermatoloog dat het om allopetia -als dit de schrijfwijze is- ging, met als slechtste vooruitzicht dat ik alle lichaamshaar blijvend zou kunnen verliezen. Een minder slechte optie zou zijn dat het bij kale plekken zou blijven en in het gunstigste geval zou het zich weer herstellen. Dat laatste is gelukkig gebeurd, want zeilen -of fietsen- zonder wapperende haren is toch van een andere belevingsorde.
De zonneallergie werd zonder gewenst resultaat met lichttherapie aangepakt. Uiteindelijk kreeg ik een middel voorgeschreven dat eigenlijk niet voor dit doel bestemd was, maar als bijwerking nog wel eens wilde helpen bij dit ongemak. Op mijn vraag of het middel ook nog andere bijwerkingen had zei hij grijnzend: 'Nee, je moet alleen tijdens het slikken niet zwanger worden.' 'Hé dokter, doe me een lol, ik ben 55,' antwoordde ik. 'O, dus dat gedoe heb je achter de rug,' was zijn reactie. De assistente kwam even kijken waarom er zo hard gelachen werd. Toen ik, eindelijk, de geschikte mensen had gevonden die mij behulpzaam zijn geweest om uit de put te komen, losten de huid- en haarproblemen zich ook weer op.Met de zon ben ik tot nu toe voorzichtig geweest, maar dat gaat de komende maanden lastig worden.
Vrijdagochtend 19/12 05.30 uur.
Ankerwacht. We liggen ten anker in de baai van Porta Garbeiro, dat eigenlijk geen haven is, omdat er geen kade valt te ontdekken. Het plaatsje dat tegen de flank van de gelijknamige berg aanligt, telt zo'n dertig huizen. Hier zijn de temperaturen wel tropisch, voor m'n neus heb ik een display waar o.a. de watertemperatuur op staat en die is 26.1 Celsius. Hetty van der Linden, van het Sail a Futur-project had op mijn verzoek een prepaid simkaartje geregeld. Het bereik is hier beroerd, maar ik ga toch even proberen dit verhaal op m'n website te krijgen.