Brava 2

Faja d'agua, Brava, Cabo Verde
En dan sta je voor de derde keer naar het door schoolkinderen beschilderen van een zeil te kijken. Eerst in Den Helder, toen in Setubal en nu in Nova Sintra, het hoofdstadje van Brava, waar het knap fris kan zijn vanwege de ligging op zo'n 900 meter boven de zeespiegel. De weg van Faja d'Agua, waar we voor anker liggen en waarvan de naam niet op de zeekaarten voorkomt, kronkelt en hobbelt over een soort kasseienweg steil omhoog. Parijs-Roubaix voor gevorderden.
Het stadje heeft een sfeer van vergane grandeur, Brava was ooit eiland waar heel goede walvisvaarders vandaan kwamen. Voor meer informatie: Wikipedia.
Plezierige aspect: nauwelijks gemotoriseerd verkeer.
Het zeil hangt momenteel aan een boom en aan een lantarenpaal op het centrale pleintje van Nova Sintra. Hetty van der Linden heeft het weer voor elkaar gekregen, ondanks dat we op een andere bestemming terecht kwamen dan aanvankelijk de bedoeling was. Er heerst over Hetty, wellicht ook bij de lezers van deze site, een misverstand, omdat men denkt dat zij, ik citeer: 'Een goede doelen doos is.' Zij is een internationaal bekende beeldend kunstenares die door exposities in allerlei landen min of meer in deze Paint a Future-rol is gegroeid
.
Voor anker liggen is niet mijn favouriete manier van in een haven verblijven, want je kan niet op elk gewenst moment van boord. Daar heb ik niet alleen last van, want je merkt dat bij deze en gene de prikkelbaarheidsfactor toeneemt. Hoort er ook bij.
Zaterdag hebben we met een aantal locals in het café en op het terras van een/het plaatselijk(e) hotel de veertigste verjaardag van kapitein Arjen gevierd. Uiteraard werd hem meermaals voorgehouden dat het leven bij veertig begint. Daar ik geen partypooper wilde wezen, heb ik hem maar niet verteld dat dit vijfenzestig moet zijn. Of gaat dit laatste alleen op voor 'late haver' zoals mijn moeder ooit en nogal profetisch naar mij verwees?
Wanneer we hier vertrekken is nu (maandag 22-12 10.20 uur) nog niet bekend. Wel duidelijk is dat vanmiddag alle gymnastiektoestellen van boord gaan, omdat het Brzailiaanse Belém niet bezocht gaat worden. Het meisje dat 't middelpunt van deze actie was, Samantha, is buiten beeld geraakt, omdat haar moeder weer in beeld is, haar moederrol blijkbaar weer heeft opgeëist en er met het kind vandoor is. Barbados wordt nu onze eerste bestemming aan de overkant van de Atlantische Oceaan.
Ik vind het toch wel jammer. Ik ben nog nooit in Brazilië geweest, en de bij het Paint a Future betrokken Braziliaans/Nederlandse journaliste Margô Dalla-Schutte had mij een Walhalla voorgespiegeld, omdat de vrouwen aldaar meer dan gemiddeld op mannen met blond haar en blauwe ogen schijnen te vallen. De gedachte daaraan heeft al voor enige hormonale oprispingen gezorgd. En natuurlijk wilde ik ook het van natuurschoon aldaar genieten: in tanga gestoken trillende sambabillen. Maar helaas, de liefhebbers van Rooie Oortjes verhalen zullen tevergeefs moeten wachten op het album Kuifje in Reetveterië.
Voordeel is dat we geen risico lopen in de windstille Doldrums terecht te komen en een lange oversteek van Belém naar het Caribisch gebied over kunnen slaan. Ook lopen er op Barbados wat bekenden rond die ik graag weer wil zien.